Święci i błogosławieni

5 maja

Św. Jutty (Judyty), wdowy, patronki Prus

Św. Jutta urodziła się w Sangerhausen w Turyngii. Starała się gorliwie naśladować inną wielką świętą, która również urodziła się w tych stronach, św. Elżbietę Węgierską. Mając piętnaście lat wyszła za mąż za szlachcica; była wspaniałą żoną i matką, pozyskując męża dla duchowych ideałów. Przedwczesna śmierć męża w czasie pielgrzymki do Ziemi Świętej pogrążyła ją w smutku; teraz musiała sama zająć się wychowywaniem dzieci.

Przykład matki sprawił, iż wszystkie dzieci dorósłszy wybrały powołanie religijne; kiedy pozostała sama, mogła nareszcie pójść za głosem serca, na co tak długo czekała: rozdawszy cały majątek, kilka ostatnich lat życia spędziła samotnie, modląc się i opiekując chorymi. Osiedliła się w ziemi chełmińskiej, należącej wówczas do Krzyżaków, których wielkim mistrzem był krewny jej męża, Hanno von Sangerhausen, i zamieszkała jako pustelnica nad brzegiem Jeziora Chełmżyńskiego. Żyła tam jeszcze cztery lata pod duchowym kierunkiem franciszkanina Henryka Lobedana. Otrzymała i rozdała wiele cudownych łask, zyskując sławę świętej.

Św. Jutta była zdania, że trzy rzeczy zbliżają człowieka do Boga: ciężka choroba, opuszczenie domu rodzinnego i konieczność przebywania w jakimś dalekim obcym kraju oraz ubóstwo, chętnie znoszone w imię Boga. Całe jej życie było przykładem takiej właśnie drogi ku Bogu. Zmarła w roku 1260. Kult jej nie jest zatwierdzony, lud jednak czci św. Juttę nazywając smugę wody, widoczną czasem w poprzek jeziora, "drogą św. Juty", którą kroczyć miała ze swej pustelni do kościoła w Chełmży.

Modlitwa: Boże, który natchnąłeś św. Judytę w drodze do pełni miłosierdzia, przez co mogła osiągnąć pod koniec ziemskiej pielgrzymki Twoje Królestwo, udziel nam za jej pośrednictwem siły, abyśmy mogli z radością kroczyć drogą miłości. Amen.