Święci i błogosławieni

23 lutego

Św. Polikarpa, biskupa i męczennika

Życie tego świętego możemy poznać z "Dziejów Kościoła w Smyrnie", streszczonych następnie przez Euzebiusza. Jest to rzeczywiście autentyczny dokument z pierwszych lat chrześcijaństwa. Św. Polikarp przyjął wiarę chrześcijańską około roku 80, już jako bardzo młody człowiek. Należał do uczniów św. Jana Ewangelisty, który prawdopodobnie przed wygnaniem do Patmos w roku 96 uczynił go biskupem Smyrny. Św. Polikarp sprawował rządy biskupie przez siedemdziesiąt lat; do jego uczniów należeli św. Ireneusz i pisarz Papiasz. Ten ostatni zapisał, że jego mistrz znał św. Jana i innych, którzy oglądali Jezusa.

Od Euzebiusza, św. Ireneusza i św. Hieronima dowiadujemy się, że około roku 158 św. Polikarp wybrał się do Rzymu, aby zasięgnąć rady papieża Aniceta w sprawie terminu Wielkiego Postu, jako że istniała na ten temat różnica pomiędzy Kościołem Wschodnim i Zachodnim. Uzgodniono, że obydwa Kościoły mogą zachować swoje zwyczaje. W czasie czwartego wielkiego prześladowania, za panowania cesarzy Lucjusza Verusa i Marka Aureliusza, święty został pochwycony i postawiony przed prokonsulem. Ponieważ nie chciał wyrzec się Chrystusa, został skazany na śmierć przez spalenie.

Autorzy "Dziejów" widzieli na własne oczy, że ogień go się nie imał, ale tworzył łuk nad jego głową. Wtedy przebito go puginałem; uchodząca z rany krew ugasiła ogień. Zdarzenie to miało miejsce około roku 166. Ciało świętego zostało spalone, ale pobożni chrześcijanie zebrali jego kości, które obecnie znajdują się w kościele św. Ambrożego w Massinie koło Rzymu.

Modlitwa: Boże, Panie całego stworzenia, Ty przyjąłeś świętego Polikarpa, biskupa, do grona męczenników, za jego wstawiennictwem udziel nam łaski, abyśmy mogli pić z kielicha Męki Chrystusa i zmartwychwstali do życia wiecznego. Amen.